مولوی در مثنوی  در راستای جبر اندیشی عرفانی با یک دروغ پردازی از زبان امیر المؤمنین علی علیه السلام ابن ملجم را تبرئه کرده و به وی می گوید که من از تو هیچ بغضی در دلم ندارم. چرا که قاتل من تو نبودی. تو فقط آلت فعل خداوند بودی و قاتل واقعی من خداوند بود!:

من همي گويم برو جفّ القلم
زان قلم بس سرنگون گردد علم
هيچ بغضي نيست در جانم ز تو
زان که اين را من نمي‏دانم  ز تو
آلت حقي تو، فاعل دست حق
كي زنم بر آلت حق طعن و دق!

و بعد از زبان امیر المؤمنین به دروغ خطاب به ابن ملجم می گوید که بابت عملی که مرتکب شده ای نگران نباش، من در قیامت شفیع تو خواهم بود:

ليك بي‏غـم تو، شفيع تو منـــم
خـواجـه روحـم نـه ممــلـــوك تـــنم

در باره جبر گرایی مولوی و فلسفه و عرفان در آینده نیز خواهیم نوشت.